Music, method and madness is a blog where we love music and where we love to write. It is a spot where you can share your memories of music - the first song you sang on stage, the song your mom used to sing to you, your national anthem. It is where you can share your knowledge of music...what makes the song so special? It is where you can put up clips of your music, if you sing or play an instrument. And if you like to write stories like me, you can write tales about your favourite songs!
In short, it does not matter what language, genre, period your song is about. It does not matter what language you write in, even. Music is universal. That's the spirit of our space! Let us revel in its universality.
In accordance with its universal spirit, anyone can write on Music, method and madness. It should be about music, that;s the only criterion. Interested? Draft a post, and send it to me. I will add you as an author on the blog, and you can post your subsequent posts yourself!
On a night like this, when I am fighting the clock for a deadline, struggling to stay awake the second night in a row, I find that I am wide awake all of a sudden. No, it's not the 75 cent tea (mostly hot water and skimmed milk, which is as good as hot water) - it was this song.
For way too long, I woke up listening to MS for this song to not trigger memories of wakefulness! If it was not Bhaja Govindam, it was Venkatesa Suprabhatam, if not that, it was Kandarsashtikavacham. Adi Shankara's Bhaja Govindha is very rich in meaning - I remember translating the meaning for a Sanskrit class at some point in life. But as I need to run now, i will defer that for another day.
But then, the concepts of sleep and song gives me one other song, P Suseela's. It does seem true; that the older a girl grows, the more reasons she has to not sleep well :P
தமிழ்த் திரை இசைப் பாடல்களில் இந்தப் பாடலுக்கு தனி இடமுண்டு. எழுத்தும், இசையும், இயக்குனரின் சிந்தனையும் ஒரு புள்ளியில் மையம் கொண்டு கலை வெளிப்பட்ட பாடல். சில பாடல்களே அவ்வாறு அமைந்திருக்கின்றன. அந்த வகையில் இது முக்கியமான பாடல்.
இந்தப் பாடலை வடித்த மூன்று சிற்பிகளுக்குள்ளும் இருக்கும் தேடல் இந்தப் பாடலில் வெளிப்பட்டிருக்கும். அவரவர்களுடைய தேடலும், அதற்கான தோராயமான விடையும் சேர்ந்து தங்களுடைய மொழியால் விளக்கியிருப்பார்கள். ராஜா தன்னுடைய இசையிலும், குரலிலும், வாலி தன்னுடைய எழுத்தாலும், நாசர் தன்னுடய கருத்தாக்கத்தாலும், திரையில் காட்டிய காட்சிகளாலும். நாசருடன் நடிக்கும் ரேவதி அற்புதம். தமிழில் இன்று இதைப் போன்று நடிகைகள் குறைவு.
வரையறுக்க முடியாத ஒன்றை வரையறை செய்ய இயலுமா? தோராயமான வரையறை (approximation) சரியான அறிதலைக் கொடுக்குமா? என்று இந்தப் பாடல் பல தத்துவார்த்தமான கேள்விகளை நம் முன்னே வைத்து அதற்கான விடை சொல்ல முயற்சி செய்கிறது. இதைக் கூர்ந்து கவனித்தால் ஒன்று புரியும்; மனிதனின் தேடல் எல்லாமே வரையறை செய்ய முடியாத ஒன்றை வரையறை செய்து தன் கட்டுக்குள் வைப்பதிலேயே மையம் கொண்டிருக்கிறது.
என் குருநாதர் ஒருவருடன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது அவர் சொன்னது இது... என்னுடைய கேள்வி "கோயில் என்பதன் பொருள் என்ன?"
".. கோயில் என்பது இந்த அண்டத்தை, வெளியை அளக்க முயற்சித்ததில் வந்தது. அளக்க முடியாத ஒன்றை அளவிட முடிந்த ஒன்றால் விளக்க முயல்வது..."
இது போலவே காலமும். காலத்தை நாம் நாளாக, மணியாக, நிமிடங்களாக, நொடியாக அளவிடுவதும் அது போலவே. அது ஒரு தோராயமான அளவீடு.
அது போலவே, இந்த கதையின் நாயகிக்கு கண் தெரியாது. அவளுக்கு வண்ணங்கள் எவ்வாறிருக்கும் என்ற கேள்வி எழுகிறது. இதை யாராலும் வரையறை செய்ய இயலுமா? பெண் போல இருந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று நான் சிந்தித்ததுண்டு. ஆனால் அதை வரையறுக்க முடியுமா? முடியாது. என்னுடைய போத மனத்தைத் தாண்டி எதைச் சிந்தித்தாலும் அது ஒரு கனவாகவே இருக்கிறது. உணர்வது என்பது இயலாத ஒன்று.
கண் தெரியாதவருக்கு வண்ணங்கள் பற்றி விளக்குவது அது போலத்தான்.
தானத் தந்த தானத் தந்த தானத் தந்தத் தனனா
தந்தனன தானனான தான தனனா...தனனனா
பாடல் தொடங்கும் போது சந்தத்தை பல பெண்கள் சேர்ந்து பாடியிருப்பார்கள். அங்கிருந்து ராஜா தொடங்குவார். அப்போது திரையில் வண்ணங்களினால் ஒரு முகம் வரையப்படுகிறது. ஏதோ கிறுக்குவது போன்று தொடங்கி முடிவில் அது முகமாகத் தெரியும். இயக்குநரின் கச்சிதம் இங்கே பளிச்சிடும்.
தென்றல் வந்து தீண்டும் போது என்ன வண்ணமோ மனசுல திங்கள் வந்து காயும் போது என்ன வண்ணமோ நெனப்புல
வந்து வந்து போகுதம்மா எண்ணமெல்லாம் வண்ணமம்மா எண்ணங்களுக்கேத்தபடி வண்ணமெல்லாம் மாறுமம்மா
தென்றல் வந்து தீண்டும் போது மனதில் என்னவாகும்? திங்கள் வந்து காயும் போது என்ன தோன்றும்? இவை இரண்டுமே எழுத்தில் எழுத முடியாதவை. சொல்லில் சொல்ல முடியாதவை. அது போலவே வண்ணங்கள் என்று சொல்கிறார். இதில் கவனிக்கப் பட வேண்டியது, நாயகனுக்கும் அதே உணர்வு தான். கண் தெரியாதவருக்கு என்னவோ அதே தான் கண் தெரிந்த எனக்கும்.
எண்ணிலாத வண்ணங்கள் இருப்பதை எண்ணங்களோடு ஒப்பிட்டுச் சொல்கிறான் நாயகன். எண்ணங்களுக்கேற்றபடி வண்ணமெல்லாம் மாறும் என்று சொல்லும் போது திரையில் பச்சை வாழைப்பழம் பழுக்கிறது. மஞ்சள் தெரிகிறது. இயக்குநர் மீண்டும் ஒருமுறை தெரிகிறார்.
நான் உனக்காகச் சொல்லவில்லை, உண்மையைத்தான் சொல்கிறேன் என்று பல்லவியை முடிக்கிறார். முதல் பல்லவி முடியும் போது நாயகன் நாயகியின் கையைப் பிடித்து ஒரு சிலையை வருட ஆரம்பிக்க, பின் நாயகி தானாகவே தொடர, அதைப் புரிந்து கொண்ட ஆனந்தத்தில் நாயகியின் முகத்தில் ஒளிரும் மகிழ்ச்சி அற்புதம்.
தொடரும் பின்னனி இசையில் வரும் காட்சி எனக்கு புரியவில்லை; இயக்குநர் நிச்சயம் ஏதோ சொல்கிறார்; புரிந்தவர் எனக்கு விளக்கவும். [நிறங்கள் ஒன்றை ஒன்று தனித்தனியே தேடிக் கொண்டிருக்க, அவை சேர்ந்து மத்தியில் மற்றொரு நிறம் உருவாகிறதோ?]
தொடர்ந்து,
எவரும் சொல்லாமலே பூக்களும் வாசம் வீசுது உறவும் இல்லாமலே இருமனம் ஏதோ பேசுது
இங்கே தனக்கும் நாயகனுக்குமான உறவிற்கான காரணம் ஏதுமில்லை என்று கவித்துவமாகச் சொல்கிறாள் நாயகி. காரணமில்லை, ஆனால் அது பூக்களின் சுகந்தத்தைப் போன்றது.
அதற்கு நாயகனின் பதில் இப்படி...
எவரும் சொல்லாமலே குயிலெல்லாம் தேனா பாடுது எதுவும் இல்லாமலே மனசெல்லாம் இனிப்பா இனிக்குது
நாயகன் ஒரு பாடகன். அவன் மொழியில் சொல்லும் போது குயில்கள் பாடுவதைப் போல என்று கூறுகிறான். இங்கே கவிஞரின் கச்சிதத்தை கண்டு கொள்ளுங்கள்.
ஓட நீரோட இந்த ஒலகம் அது போல
ஓடும் அது ஓடும் இந்த காலம் அது போல
நிலையா நில்லாது நினைவில் வரும் நிறங்களே
உலகின் நிலையான்மையைப் பற்றி நாயகன் பாடும் போது, நாயகி காலம் பற்றிக் கூறுகிறாள். முடிக்கும் போது நிலையாய் இல்லாத நிறங்களைப் பற்றிக் கூறுகிறாள். நிறங்களைப் பற்றி முதன் முறையாக இங்கேதான் நாயகி பேசுகிறாள்... "நிலையாய் நில்லாது நினைவில் வரும் நிறங்களே..."
இதற்குப் பிறகு வரும் பிண்ணனி இசை அற்புதம். திரையில் வரும் காட்சி அதை விட.
ஈரம் விழுந்தாலே நிலத்திலே எல்லாம் துளிர்க்குது
நேசம் பிறந்தாலே உடம்பெல்லாம் எனோ சிலிர்க்குது
இதுவரை காரணமில்லாத, காரணம் தெரியாதவற்றைச் பாடிக் கொண்டிருந்த நாயகன், இப்போது தன் சிலிர்ப்புக்குக் காரணத்தைக் கூறுகிறான். "எதுவும் இல்லாமலே மனசெல்லாம் இனிப்பா இனிக்குது" என்று கூறியவன் தனக்கு நேசம் பிறந்ததை ஈரத்தில் நிலம் துளிர்ப்பது போலிருப்பதாக அறிகிறான்.
இதுவரை அவள் அழகைக் கண்டதில்லை. ஆனால் இந்த நேசத்தினால் அழகெல்லாம் அவளில் கோலம் போடுகிறது.
குயிலே குயிலினமே அத இசையாய் பாடுதம்மா
கிளியே கிளியினமே அத கதையா பேசுதம்மா
இந்த நேசத்தைத்தான், காதலைத்தான், அழகைத்தான், குயிலும் கிளியும் பேசியும் பாடியும் சொல்கின்றன. மீண்டும் இந்த இடத்தில் குயில் பாடுவதை நாயகன் தான் கூறுகிறான்.
கதையாய் விடுகதையாய் ஆவதில்லையே அன்புதான்
நாயகி புரிந்து கொண்டதாக நினைக்கும் வேளையில் அது மட்டுமல்லவே என்று நாயகன் கூறுகிறான்.
தொடரும் பல்லவியில் நாயகி தொடர்கிறாள், "தென்றல் வந்து தீண்டும் போது..." இதைப் பாடிக் கொண்டிருக்கும் போது மனக்கதவு திறக்கிறது; நிறங்களெல்லாம் அவள் மனதிற்குள் துள்ளிக் குதித்து ஓடி வருகின்றன. "வந்து வந்து போகுதம்மா...எண்ணமெல்லாம் வண்ணம்மம்மா" அவளுக்கு வண்ணங்கள் தெரிய ஆரம்பிக்கின்றன. ஆனால் அவள் மீண்டும் ஒரு கேள்வி எழுப்புகிறாள்...
உண்மையிலே உள்ளது என்ன என்ன வண்ணங்கள் என்ன என்ன
ஆக வண்ணங்களை அவள் பார்த்த பிறகும், மீண்டும் அதே கேள்வி தோன்றுகிறது.
என்ன அருமையான பாடல்.
நான் புரிந்து கொண்டது கவிஞர் சொல்ல வந்ததை விட வேறாகக் கூட இருக்கலாம். ஆனால் அதில் தான் அவருடைய வெற்றியிருக்கிறது.
"...ஓர் இலக்கிய ஆக்கத்தை வாசிக்கும்போது வாசகன் நிரப்பிக்கொள்ள வேண்டிய இடைவெளிகள் உண்டு. அந்த இடைவெளிகளால் ஆன ஒரு சொந்த பிரதியை அந்த படைப்பில் இருந்து அவன் உருவாக்கிக் கொள்ளுவான். அதையே மறைபிரதி [Subtext] என்று சொல்கிறார்கள். ஒவ்வொரு வாசகரும் ஒவ்வொரு விதம் என்பதனால் ஒவ்வொரு வாசிப்பிலும் ஒரு நல்ல இலக்கிய ஆக்கம் ஒரு தனித்துவம் வாய்ந்த பிரதியை உருவாக்குகிறது. இவ்வாறு அது முடிவே இல்லாத பிரதிகளை உருவாக்குகிறது. இப்படி தன்னை பலவாக ஆக்கிக்கொள்வதன் மூலம்தான் அது இயங்குகிறது.
சொற்களால் ஆன ஒரு வடிவமே இலக்கியப் படைப்பு என்ற பேரில் நமக்குக் கிடைக்கிறது. அதிலிருந்து நாம் உருவாக்கிக் கொள்வதே இலக்கியத்தின் காட்சிகள், கதாபாத்திரங்கள், உணர்ச்சிகள் எல்லாமே. ஒருமுனையில் இருந்து எழுத்தாளன் கற்பனைசெய்கிறான். மறுமுனையில் இருந்து வாசகன் பதில்கற்பனைசெய்கிறான். இவ்வாறு எழுத்தாளனுடன் சேர்ந்தே படைப்பில் ஈடுபடுகிறான் வாசகன்...."
இப்படித்தான் வாலி எழுதிய வரிகளில் உருவான என் கற்பனை இங்கே.
எழுத்தாளர் சுகுமாரன் உயிர்ம்மையில் இப்படி எழுதுகிறார்:
"...மாலையில் ஒலிப்பதிவுக் கூடத்தில் மறுபடியும் சந்திப்பு. உட்காரச் சொன்னார் இளையராஜா. ஒரு யாத்ரா மொழி (இயக்கம் -பிரதாப் போத்தன்) படத்தின் பின்னணி இசைப் பதிவு நடந்து கொண்டிருந்தது. ஒலிப்பதிவுக் கூடத்தின் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டன. படத்தின் இறுதிக்காட்சி திரையில் ஓடியது.
தகப்பனைக் கொல்லக் காத்திருந்த முறைதவறிப் பிறந்த மகன் (மோகன்லால்)அத்தனை நாட்களும் தன்னை அன்போடு அரவணைத்திருந்த பெரியவர்தான் (சிவாஜி கணேசன்) அப்பா என்று தெரிந்து கொள்கிறான். அவருக்கும் அந்த உண்மை தெரிகிறது. ‘மகனே’ என்று அழைக்கவும் முடியாமல் தவிப்புடன் ஊரை விட்டுப் போகிறார். ரயில் ஏறிப் போகும் அவரை வழியனுப்பி வைத்துவிட்டு ரயில் மறைந்ததும், அவரைக் குத்திக் கொல்வதற்காகத் தூக்கிக்கொண்டு திரிந்த கத்தியை வீசி எறிகிறான். அவனையும் அவன் தாயையும் அதுவரைக்கும் பராமரித்து வந்த காரணவரின் (நெடுமுடி வேணு)தோளில் சாய்ந்து நடந்து போகிறான். உச்ச கோணத்தில் அவனும் காரணவரும் நடந்து போகும் பிம்பம் உறையக் காட்சி முடிகிறது.
விளக்குகள் ஒளிர்ந்தன. இளையராஜா ஹார்மோனியம் வைத்த மேஜையில் அமர்ந்து ஸ்வரக் குறிப்புகள் எழுதிக் கொண்டிருந்தார்.
சில நிமிடங்கள் எழுதி முடித்ததும் ‘நரசிம்மன்’ என்று குரல் கொடுத்தார். நரசிம்மன் வந்து பிரசாதம் வாங்குவதுபோல அந்தத் தாள்களை வாங்கினார். ஒவ்வொரு இசைஞராக வந்து அவரவர் வாத்தியத்தின் பகுதியை வாங்கிப் போனார்கள். எல்லா வாத்தியங்களும் ஆயத்தமாகிற கலவை ஒலி கேட்டது. இளையராஜா உத்தரவிட்டதும் இசைக் கோர்ப்புத் தொடங்கியது. கருவிகள் ஒத்தியங்கி ஒரு மையத்தை நோக்கிக் குவிந்தன. அது காட்சியில் தொற்றியது. சில நிமிடங்களுக்கு முன்பு மங்கலாக இருந்த காட்சியின் உணர்ச்சிக் கோலம் இப்போது செறிவாகப் புலன்களில் பதிந்தது.
ஒரு காட்சியை ஒலியாகப் பார்ப்பவரை என்னவென்று சொல்வது என்று அன்று யோசிக்கத் தொடங்கினேன். இன்றும் யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்..."
இதை நான் இங்கே மேற்கோள் காட்டக் காரணமிருக்கிறது. தமிழ்த் திரைப்பட எல்லைகளுக்கு உட்பட்டு இசையும், உணர்வும் பற்றி நான் பேச நினைத்தால் முதலில் நான் விரும்புவது பின்னனி இசை. திரைப்படங்களைப் பொறுத்தவரை பாடல்கள் என்பது பெரும்பாலும் பொழுதுபோக்குக்காத்தான் இருந்திருக்கிறது. சமயத்தில் கதையோட்டத்தை வேகமாக நகர்த்தப் பயன் பட்டிருக்கலாம். ஆனால் பாடல்கள் அமைய முதல் காரணம் கேளிக்கை. ஆக, ஒரு கதை சொல்லப்படும் போது உங்கள் இதயத்தைத் தொட ஒரு பாலமாக இருக்கக்கூடியது பின்னனி இசை. தமிழ்த் திரைப்படங்களைப் பொறுத்தவரை, பின்னனி இசைக்கு ஒரு இலக்கணம் வகுத்தவர் இளையராஜா. அவருக்கு முன்னர் இருந்த திரைப்பட லட்சனங்களுக்குள் பின்னனி இசை சொற்பமான இடத்தை அல்லது ஒரு க்ளீஷே போலத்தான் இருந்திருக்கிறது.
முன்னர் இருந்தவர்கள் (குறிப்பாக எம்.எஸ்.வி அவர்கள்) பல முயற்சிகளை செய்ய முற்பட்டிருந்தாலும் அது திரைப்படங்களின் இலக்கணத்திற்குள் வந்தது போல் இல்லை. இளையராஜா அவர்களின் காலத்தில் பின்னனி இசை, தமிழ்த் திரைப்பட இலக்கணத்தில் ஒன்றாக மாறியது. அதற்கு முழு முதற் காரணம் இளையாராஜா என்றால் அது மிகையாகாது. அதே சமயம், கே.பி, பாரதிராஜா, மகேந்திரன், பாலுமகேந்திரா, பிற்பாடு மணிரத்னம் போன்றவர்களின் கதை சொல்லும் யுக்திகள் பின்னனி இசையை ஒரு முக்கிய கருவியாய்ப் பயன்படுத்திக் கொள்ளுமளவு இருந்தன. அதற்கு ஈடு கொடுத்தவர் இளையராஜா மட்டுமே. எண்பதுகளில் தொடங்கி தொன்னூறுகளின் தொடக்கம் வரை என்னால் இந்த ஒரு பெயரைத் தவிர வேறு ஒரு பெயரை நினைக்க முடியவில்லை. சந்திரபோஸ், சங்கர்-கனேஷ் போன்றவர்கள் இரண்டாம் நிலையில் பிரபலமாக இருந்தாலும் அவர்களால் இளையராஜா போன்ற ஒரு தாக்கத்தையோ, அல்லது தமிழ்த் திரைப்படங்களின் இசையை முன்னோக்கி நகர்த்தவோ முடியவில்லை.
எண்பதுகளில் தமிழ்த் திரைப்படங்களின் அடையாளமாய் இருந்த 'புதிய சிந்தனை' இயக்குனர்களின் கதை சொல்லும் யுக்தி அல்லது கதைக் களங்களினாலேயே இளையராஜாவால் அத்தகைய இலக்கணத்தை வகுக்க முடிந்தது என்றால் அது உண்மையாக இருக்க வாய்ப்பில்லை. எத்தனையோ சாதாரன திரைப்படங்களின் காட்சிகளுக்கு ஒளியூட்டியவர் இளையராஜா. எண்பதுகளில் வந்த 'புதிய கதை'களின் எண்ணிக்கையைப் பார்த்தால் இது புரியும். தமிழ் திரைபட வரலாற்றில், மசாலா திரைப்படங்கள் நிறைய இருந்திருக்கின்றன. அதில் மிக மோசமான சிலவற்றை நீங்கள் எண்பதுகளில் காண முடியும். ஆனால் அது போன்ற, மசாலா அல்லது சாதாரண திரைப்படங்களில் கூட அதன் எல்லைகளுக்கு உட்பட்ட பல மாயங்களைச் செய்தவர் இளையராஜா. இன்றைய தினத்தில், இளையராஜாவின் பின்னனி இசையின் இலக்கணத்தை அடுத்த கட்டத்திற்கு எடுத்துச் செல்ல ரஹ்மானைத் தவிர வேறு யாராலும் இயலுமா என்பது சந்தேகம் தான். ஏனெனில், இளையராஜா ஏற்படுத்திய உலகம் மிகப் பரந்தது, ஆழமானதும் கூட. பரப்பும், ஆழமும் சேர்ந்திருப்பது அரிது. ரஹ்மான் அவர்கள் கூட மிகப் பரந்த பரப்பில் பல்வேறு பட்ட முயற்சிகளைச் செய்தாலும், ஆழமான படைப்புகளுக்குக் குறைவான வாய்ப்புகளே அமைகின்றன.
இன்னும் நிறைய பேசுவோம்...
குறிப்பு: 'மசாலா' திரைப்படங்கள் என்பதை 'வெகுஜன' திரைப்படங்கள் என்று அறிக.
It is not surprising that the earliest Tamizh movies (or Indian cinema for that matter) was based on mythological stories. Well known stories, people who were willing to fall at the feet of celluloid Gods...pretty reasonable to start off with mythology. After all, cinema to start off with was an extension of theatre, except that it was captured on film. So, it had all the elements of India's opera-like theatre - the drama and the exaggeration and the music and the color.
There was Sampoorna ramayanam, and then there was MS amma's Shakuntala and then there was Saraswati Sabadham. (And then there was Rama Narayanan, but please, I don't want to scare the kids off.) But if you beckon a random person anywhere south of Madras and ask him to name a random mythological film, guess which one he'll choose?
You got it. That's exactly the movie I'm thinking about too. Balaiyah. Nagesh. Gemini Ganesan. Savitri. Not to mention Nadigar Thilakam.
This movie had its music scored by K V Mahadevan, a stalwart my all means and measures. This song below is a testimony to four people- KV Mahadevan, TMS - you have to hear it to believe it, Sivaji and as usual, my favourite King of Poets. The lines are scripted below. The video has a rather comedy-yana translation.
Kannadasan is an interesting personality - I find him as intriguing as I find Sujatha. The impression I have been given of him is someone who was worldly in every possible way - he had seen the lengths and breaths and heights of all possible human experience. However, he was said to have converted to religion (after having estranged himself from it for most of his life) when he was old. I have read one part of his book 'அர்த்தமுள்ளஇந்துமதம்' - his interpretation of Hinduism, and find the same depth as I do in his songs.
I believe that there is a controversy regarding this particular song though - as to the ownership of the lyrics. There is apparently a faction of people who claim that the lyrics were not written by Kannadasan, but my another poet called K M Sherrif. You can read more here.
I believe the song is based on Gowri manohari, though I may be wrong.
So here are the lyrics.
பாட்டும் நானே பாவமும் நானே பாடும் உனை நான் பாடவைப்பேனே
கூத்தும் இசையும் கூற்றின் முறையும் காட்டும் என்னிடம் கதை சொல்ல வந்தாயோ
அசையும் பொருளில் இசையும் நானே ஆடும் கலையின் நாயகன் நானே எதிலும் இயங்கும் இயக்கமும் நானே என்னிசை நின்றால் அடங்கும் உலகே…
நான் அசைந்தால் அசையும் அகிலமெல்லாமே அறிவாய் மனிதா உன் ஆணவம் பெரிதா ஆடவா எனவே ஆடவந்ததொரு பாடும் வாயினையே மூடவந்ததொரு
And here's the song! (The movie is Thiruvilayadal)
இசை பற்றி நண்பருடன் பேசிக் கொண்டிருந்த போது, ஒரு கேள்வி எழுந்தது. இசை எவ்வாறு ஒரு உணர்வை பிரதிபலிக்க முடியும் என்று கேட்டார். அதற்கு நான் ஏதும் பதில் சொல்லவில்லை. இளையராஜா இசையமைத்த படங்களின் பின்னனி இசையை வரிசையாக போட்டுக் காண்பித்தேன். அவர் மௌனமானார். இதை இங்கே சொல்லக் காரணமிருக்கிறது. என்னிடம் இசையின் ஞானம் ஏதுமில்லை. ஆனால் எனக்கும் இசைக்குமான புரிதல் ஒன்று உண்டு; அதை ஏற்படுத்தியவர் இளையராஜா.
எல்லா உணர்வுகளுக்குமான இசை இங்கே இருக்கிறது. இதுவரை என்னிடம் தோன்றிய எல்லா உணர்வுகளோடும் இசை உறவாடியிருக்கிறது. நான் முதன் முதலாக கேட்டதாக நினைவிலிருக்கும் பாடல்கள்..
நான் காற்று வாங்க போனேன்...ஒரு கவிதை வாங்கி வந்தேன்...
கல்லெல்லாம் மாணிக்க கல்லாகுமா? கலையெல்லாம் கண்கள் சொல்லும் கலையாகுமா..?
இவை இரண்டும் தான் என் முதல் ஞாபகத்தில் இருப்பவை. முதல் பாடல், எங்கள் அடுத்த வீட்டுக்காரரின் ரேடியோவில் ஒலித்தது. எனக்குத் தெரிந்து என் முதல் திரைப்பாடல் இதுதான். அடுத்தது என் அம்மா அடிக்கடி பாடுவது. வயது சரியாக நினைவில்லை. ஆனால் கண்டிப்பாக இவை இரண்டும் ஐந்து வயதிற்குள் நான் கேட்ட பாடல்கள்.
பிறகு இளையராஜா. இளையாராஜா அவர்களின் மீது எப்படி ஒரு ஈர்ப்பு ஏற்பட்டது என்று சொல்லத் தெரியவில்லை. என் அடுத்த வீட்டுக்காரரின் டேப் ரிக்கார்டராகக் கூட இருக்கலாம். அது போக.. "நீங்கள் கேட்டுக் கொண்டிருப்பது.. இலங்கை வானொலியின் சர்வதேச ஒலிபரப்பு.. நேரம் இப்போது..." இந்த வாசகத்தைக் கேட்காத நாளே இல்லை.
என் வீட்டில் அப்போது டி.வி இல்லை. டிவி பார்ப்பதற்கு அடுத்த வீட்டிற்கோ அல்லது எதிர் வீட்டிற்கோதான் செல்ல வேண்டும். அப்போது விளையாடும் நேரம் தவிர, ரேடியோ ஒன்றுதான் பொழுதுபோக்கு சாதனம். இலங்கை வானொலி எனக்கும் இசைக்குமான நெருக்கத்திற்கு உற்ற துனையாக இருந்தது. ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் வரும், திருச்சி வானொலியின் ஒலிச்சித்திரம் ஏற்படுத்திய பாதிப்பு இன்றும் தொடர்கிறது. இன்றளவும் நான் என் கணினியில் திரைப்படத்தைப் போட்டுவிட்டு சமையலறையில் வேலை செய்வதுண்டு; அதே ஒலிச்சித்திரம் தான். திரையில் பார்த்து உணர வேண்டிய எல்லாவற்றையும், சப்தத்தை மட்டுமே கேட்டு உணர வேண்டும். மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் மிகச் சாதாரணம். ஆனால் அதில் ஒரு நுட்பம் இருக்கிறது. வெறும் சப்தத்தைக் கேட்டு, இசையைக் கேட்டு நம் கண்ணில் விரியும் காட்சி ஏற்படுத்தும் உணர்வுகள், அதிர்வுகள் எல்லாமே அதிசயம். நீங்கள் இதை முயற்சி செய்து பார்க்கலாம். இதுவரை நீங்கள் பார்க்காத திரைப்படத்தை ஒலிச்சித்திரமாகக் கேட்டுப் பாருங்கள். உங்கள் கற்பனையின் எல்லைகளை மீண்டுமொருமுறை தாண்டலாம்.
வீட்டில் மின்சாரத் தடை ஏற்பட்டால் எல்லா குழந்தைகளும் தெருவிற்கு வந்து விடுவோம். அந்தாக்க்ஷரி விளையாடுவது மிக நல்ல பொழுதுபோக்கு. வெளிச்சம் இல்லா நேரத்தை பாடல்களால் நிரப்ப முயற்சி செய்வோம். மற்றுமொரு பொழுதுபோக்கு, ரேடியோவில் கேட்ட பாடலின் வரிகளை எழுத முயற்சிப்பது. நான் என் பள்ளி வீட்டுப்பாடங்கள் கூட அவ்வளவு சிரமப்பட்டு எழுதியது கிடையாது. வைரமுத்துவின், வாலியின் வரிகளை அவ்வளவு பாடுபட்டு எழுதியிருக்கிறேன்; பாடல் ஒலிக்கும் வேகத்திலேயே எழுதியிருக்கிறேன். இன்றைக்கு அதே போன்று எழுத முடியுமா என்று தெரியவில்லை.
பள்ளியில் நடக்கும் போட்டிகளிலெல்லாம் என் கீச் கீச் குரலில் பாடியது இளையராஜாவின் பாடல் தான். நான் பாடலுக்கு பரிசு எதுவும் வாங்கியதில்லை; ஆனால் பாடல்களை அனுபவித்திருக்கிறேன். அந்த வயதில் என்ன புரியும் என்று நீங்கள் கேட்கலாம். புரியாது தான்... ஆனால் அதை உணரலாம். இன்றும் கூட இசை என்னில் என்ன செய்கிறது என்று கேட்டால் தெரியாது. ஆனால் இசையய் நான் அனுபவிக்கிறேன். என்னுள் இசை இருக்கிறது; இசைக்குள் நான் இருக்கிறேன்.
இன்று, இளையராஜாவில் தொடங்கி... ஏ. ஆர். ரஹ்மான் வரை, எம். எஸ் தொடங்கி சுதா ரகுநாதன் வரை... மேற்கத்திய சாஸ்த்ரிய சங்கீதம், ஆப்பிரிக்க, தென்னமெரிக்க பழங்குடி இசை என எதுவும் என்னைக் கவரும். இசை என் கண்களில் காட்சியை விரியச் செய்யும்; கனவுகளை காட்டிக் கதை சொல்லும்; சுய இன்பத்தின் உச்சங்களைத் தொடச் செய்யும்; என் கோபத்தை நியாயமாக்கும்; மகிழ்ச்சியை இரட்டிப்பாக்கும்; சோகத்தை சுகமாக்க முயற்சிக்கும்.
என் வாழ்வின் ரகசியத்தை நான் இன்னும் கண்டு கொள்ளவில்லை. ஆனால் நான் கண்டுகொண்ட ஒன்று இருக்கிறது... அது, இசை இல்லாமல் என் வாழ்வு முழுமை பெறாது என்பது தான். மீண்டும் ஒருமுறை சொல்கிறேன்.... எனக்கு இசையின் ஞானம் ஏதுமில்லை... அனுபவம் மட்டுமே...
நான் இன்னும் தலைப்பிற்கே வரவில்லை; எனைக் கவர்ந்த இசையும், இசை ஏற்படுதிய உணர்வையும் எழுத ஆரம்பித்து என் நினைவுகளில் தொலைந்துவிட்டேன்.
நினைவில் இருப்பவை இன்னும் நிறைய ....
நேரம் கிடைக்கும் போது எழுதுகிறேன்...
நண்பர்கள் ப்ரீத்தி மற்றும் சுசித்ரா அவர்களுக்கு நன்றி.
After that last post, I could not go without mentioning this song :) You have umpteen number of songs where people missing each other and yearning for each other burst into song, but this one is unique because the brother and sister who miss each other sing the song to their children, who have not seen their aunt/uncle respectively. In the end, you wonder if the lullaby is to put the children to sleep, or an unconscious song of sustenance, for themselves, and for the beloved sibling.
I tried to get hold of a video of the song (where's the video when the video DOES make sense!?) just so that we could see Sivaji and Savitri. They add a certain dimension of depth to the song!
In case you cannot read the Tamil script, I have tried to provide a rough translation of the lyrics - there is no way it can touch the original though.
மலர்ந்தும் மலராத பாதி மலர் போல வளரும் விழி வண்ணமே வந்து விடிந்தும் விடியாத காலைப் பொழுதாக விளைந்த கலையன்னமே நதியில் விளையாடி கொடியின் தலை சீவி நடந்த இளம்தென்றலே வளர் பொதிகை மலை தோன்றி மதுரை நகர் கண்டு பொலிந்த தமிழ் மன்றமே
(Savitri's character singing to her daughter)
My daughter, growing Like a half-blown flower, neither bud nor bloom Daughter dearest, coming up Like dawn, neither darkness nor light Little breeze, playing with the river's waters And caressed by the fronds (how on earth do you translate கொடியின் தலை சீவி?) Like the Tamizh Sangam, born in the Mighty Podhigai hill, Wafting down to the banks of Madurai.
யானைப் படை கொண்டு சேனை பல வென்று ஆளப் பிறந்தாயடா புவி ஆளப் பிறந்தாயடா அத்தை மகளை மணம் கொண்டு இளமை வழி கண்டு வாழப் பிறந்தாயடா அத்தை மகளை மணம் கொண்டு... இளமை வழி கண்டு... வாழப் பிறந்தாயடா
(Sivaji's character singing to his son)
An army of elephants you shall command, My son, to conquer the earth And then your aunt's daughter shall be yours To love and live with... Your aunt's daughter.
Note the way the song progresses from imagery and hopes for the children to the sharp pain of the sister's absence!
Also, the daughter is compared to breaking dawn, gentle breeze and the beauty of language, while the son gets to command elephants and marry the aforesaid daughter! :)
தங்கக் கடிகாரம் வைர மணியாரம் தந்து மணம் பேசுவார் பொருள் தந்து மணம் பேசுவார் மாமன் தங்கை மகளான மங்கை உனக்காக உலகை விலை பேசுவார்..உலகை விலை பேசுவார் மாமன் தங்கை மகளான மங்கை உனக்காக உலகை விலை பேசுவார்
(Savitri to her daughter)
Gold and silver and stones And land and grain and wealth He shall bring to the table To ask for your hand in marriage. Daughter! For you, He would trade the world, Your uncle, daughter, For you.
Please note that I have taken some artistic license with the word "பொருள்".
Also, isn't this a thought? The uncle hardly knows the little girl. But isn't the faith of the sister tremendous, that the uncle would trade the world to keep his sister's daughter happy, all because she is the sister's daughter? And that changes the tone of the song - it is no more about the children, it is all about the brother and sister.
நதியில் விளையாடி கொடியின் தலை சீவி நடந்த இளம்தென்றலே வளர் பொதிகை மலை தோன்றி மதுரை நகர் கண்டு பொலிந்த தமிழ் மன்றமே
(Sivaji's character)
Little breeze, playing with the river's waters And caressed by the fronds Like the Tamizh Sangam, born in the Mighty Podhigai hill, Wafting down to the banks of Madurai.
Now, it is not sure who he is singing to - the son, the sister's daughter, or to the sister herself.
சிறகில் எனை மூடி அருமை மகள் போல வளர்த்த கதை சொல்லவா கனவில் நினையாத காலம் இடை வந்து பிரித்த கதை சொல்லவா.. பிரித்த கதை சொல்லவா
(Savitri)
Shall I tell you the story of the brother Who brought me up as his daughter, under his wing? Or shall I tell you the story Of times scarcely dreamed of That parted us?
கண்ணில் மணி போல மணியின் நிழல் போல கலந்து பிறந்தோமடா இந்த மண்ணும் கடல் வானும் மறைந்து முடிந்தாலும் மறக்க முடியாதடா உறவைப் பிரிக்க முடியாதடா
(Sivaji)
Like eye and lash, like its very shadow We were born together. Let the earth shatter! Let the very skies And oceans fade away, yet... I cannot forget you.
I was scared as hell. Imagine this if you can - a scrawny kid of nine, walking in a faded blue pinafore (I would be graduating to a skirt and blouse next year!) and a 'fountain' of hair on her head, walking to school a little earlier than usual. Walking with a purpose. I was going to meet my tormentors.
Praveen is the biggest bully I have ever seen. He is in fifth standard, one year older to me. All the other kids call him 'anna', meaning older brother. I don't call him that. I have a brother, much older than Praveen, and only he is anna to me. Not this dog.
He demands respect. If you don't call him that you can't be on his cricket team. You can't play anything else in the school grounds either; he has a bunch of friends to make sure that does not happen. But really, we don't care much about him, the girls I mean, We know that he is a bad boy. We keep out of his way as much as possible. But what happened yesterday was unforgivable.
My friend Nandini and I were walking to the trees near the play park for lunch, when this boy jumped down from a tree to scare us. I was only shaken, but Nandini fell down and scraped her knee and her lunch box fell open. What would any decent boy do? Apologize and help her right? This fellow just laughed and walked away.
I was mad. Nobody, I mean nobody does that to my friend. I ran after him, and though he is much bigger than me, hit him hard and square on his back. He pulled my hair. We were wrestling on the ground when Pratibha Miss found us.
I am lucky Anna, my big brother was at home when I went with the note. I came in and kicked my shoes off in anger. I was crying, not because I was hurt physically but because bullies like Praveen could get away with this sort of a thing. Miss had scolded him, but not so much as I was scolded. She said I should not have picked a fight, but gone to her and complained. Pphht. As if that would solve anything. Why was everything so unfair?
Anna did not show the note to Mom. Rather, he saw the note and asked me what was wrong. Do you know how that feels, just someone not blaming you because you are the one with the note, but asking for my side of the story? I told him what happened, how he had scared Nandini, how she had got hurt and her lunch was spoilt, how Praveen and his cronies were such bullies...
Anna heard me through. Then he asked me, "Do you think they are bad boys?"
"Yes!" I declared with vehemence. "All boys are bad. Except you."
"No they are not. Let me tell you how. See, when you were coming into the house you were crying. Why?"
"Because no one would listen to me. Miss thought I had started the fight. She even refused to hear me speak, but made me stand in the back of the classroom all day."
"But now you are not crying. Why?"
"Because..." I struggled with the thought. "Because you are talking to me. Because you are listening to me."
"You were upset and angry when you came in. Now, you are quietly listening to me and thinking over what I said. What has changed?"
I was silent.
"Maybe Praveen just needs someone to just talk to him and listen to him. Maybe, if you show a bit of love, he might be a much nicer person for it. What do you think?"
"I can't be his friend."
"It is easy to make enemies, to try to make your point by hitting someone. It takes a lot more strength to make your enemy your friend. You have to get him to trust you first, and that can happen only if you are sincere. But that should not be difficult for you. You are a generous, kind-hearted and warm person."
I think it was the last words that did the trick. I wanted my brother to think I was all that he had described me. That night, as I went to sleep, I could hear him hum that song, the one that he always sang to me. I curled up to sleep, with a new resolution.
I was scared as hell. I walked with a purpose. I was going to meet my tormentors.
Praveen sat on his BSA champ cycle with four of his friends. I felt my legs wobble. He looked curiously at me as I walked over.
"What, coming to say sorry?" asked one of the little henchmen.
My legs trembled again, but I looked Praveen in the eye.
"I know you were mean to my friend, but I realized that hitting you was not the best way to tell you that. I am not afraid of you. I am sorry that I hit you. I know you are a bad boy, but I can still be friends with a bad boy." I held out my hand. "Friends?"
He smiled, the first real smile I had seen from him.
Inspired by one of my favourite Kishore-da songs.
There was another evening, when another brother sang this same song to a pretty much lost sister :) With many thanks and much love.
To pick out the first song, I just went to my music player and hit 'Select Random Song'. And this one popped up - isn't it a fitting start! Suseela amma's songs are special, Kannadasan's songs even more so. And this one is, well, a gem.
Ego is a strange thing. 'I' am so all pervasive and important that I want the world to cater to my whims. Natural, every day occurances mirror the emotions in my heart. When I am happy and it rains, the whole earth is bursting with joy for my joy. But when I am sad, the sky tears up for me. Ego in love is even stranger. Two apparently contradictory emotions - love for the self and love for the beloved, interface and merge and you believe the whole universe is in a conspiracy to be the backdrop for you personal tale of ecstasy and angst.
Kannadasan obviously understands this. Look at the imagery in this song -
பால்போலவேவான்மீதிலே யார்காணவேநீகாய்கிறாய்
She does not want to look at the moon for whatsoever reason. But is there no one else in her part of the world who would want to? Her heart is broken, and the milky-white miracle of the full moon reminds her of the beauty that is missing from her life. So, she bids the moon to visit her the next day, when, hopefully, she would be in a better frame of mind because of a different turn of events.
As if that's not enough, she then bids the breeze to quieten in a hearteningly soulful voice - P Susheela's!
தென்றலேஎன்தனிமைகண்டுநின்றுபோய்விடு.
The song meanders on, as she thinks about what brought her there, that state of agonizing loneliness when her own company and that of the moon's seemed intolerable. He caught her eye, but then something happened. I cannot do justice to this line - is there a better placement of words to describe an attachment, an emotional union?
எண்ணம்என்னும்மேடையில்பொன்மாலைசூடினான்
And then he turned poet and connoiseur, all for her. So why all the agony? Ah, but she cannot say anything. She is mute, and she must also pretend to be deaf. She can only trace his paths, look at the things he must have seen with her eyes and agonize over why her heart was in a turmoil.
...என்கண்கள்இன்றுமயக்கம்கொள்வதேன்?
A haunting thought indeed - like a drunk man wondering how many drinks he has had before he passes out. Only, this headiness shall not pass so easily.
PS: I know the video's irritating, at least I find the leading lady (Vanisri)? extremely annoying. i guess it is more a flaw of the acting technique of the 1960's. Besides, the annoyance of the video does not cloud the song for me, which is something! If I remember right PS won the National Award for this song.
Today is one of those days when this quote from Calvin and Hobbes seems to run my life. So Calvin asks Hobbes, "Why is the world such a complicated place?" And Hobbes answers back - "When it seems that way, I just take a nap in the tree and wait for dinner." I have a very Hobbes like attitude to the difficult days, except that I also listen to music on such days. Which brings me to this blog - the method of making sense of the madness of music.
Music works for all occasions. There's a song for every mood and every moment. there is something special about some songs - the people you associate it with, the places you have listened it at. There is so much pleasure in listening to a song and remembering the associations. There is a thrill knowing arcane trivia about songs - like 'Kanne Kalaimane' was the last Raja- Kannadasan* song ever written - wasn't that a fitting conclusion to many fruitful years? There is pleasure in humming tunes and restating the lyrics. I want to write about all that - the pleasure of listening to and remembering music.
I think the way I want to do this is to post the video or the audio of the song, post its lyrics, and write whatever comes to my mind about it.I am going to start with old Tamizh songs, with maybe a few 80's and 90's and 00's thrown in. Let's see how this goes!
